Alhoewel de maakbaarheidsillusie steeds zichtbaarder wordt heeft de mens een oerneiging alles naar zijn hand te zetten. Sinds we rechtop lopen grijpen we in op onze omgeving. En in wat voor een ellende we ook terechtkomen, we proberen er altijd weer iets van te maken. Dat interesseert me en daar schrijf ik over. 

De grote verhalen uit ons verleden zijn bekend, ik schrijf op wat anderen laten liggen. De canon van Cuijk gaat vooral over mensen van wie wij de wereld hebben overgenomen en over voorwerpen die hun waarde vooral danken aan de verhalen en herinneringen die erachter schuil gaan.

Ik schrijf niet wetenschappelijk, eerder narratief. Iets voorbij de waan van de dag ook, niet alles is wat het lijkt. Het gaat ook niet over boegbeelden, bijzondere mensen vind je overal, doorgaans ook nog eens met een natuurlijke wijsheid in pacht. 

In de canon van Cuijk verhalen over voorwerpen die nooit in een museum zullen geraken en over mensen die nooit beroemd worden, maar die toch leuk zijn om te vertellen.

U mag de verhaaltjes zien als kiezelsteentjes. Klein Duimpje stooide deze om de weg naar huis terug te vinden. U helpt het de weg terug te vinden in uw geschiedenis. Want zonder kiezelsteentjes verdwalen we en weten we niet meer wie we zijn, waar we vandaan komen of waar we naartoe willen.

START - De schrijver [caption id="attachment_3211" align="aligncenter" width="300"] Een verre voorouder en de schrijver[/caption]